Να γιατί ένας γενικός διευθυντής παρομοιάζει την εταιρία του των 40 εκατ. δολαρίων με πλυντήριο

Να γιατί ένας γενικός διευθυντής παρομοιάζει την εταιρία του των 40 εκατ. δολαρίων με πλυντήριο

«Πολλές από τις πραγματικά επαναστατικές τεχνολογίες καταλήγουν να θεωρούνται τόσο δεδομένες που κανείς δεν τις βλέπει πια»

Αν περνούσε το δικό του, ο επιχειρηματίας Jason Brown θα έκανε τον κόσμο να δει την εταιρία τεχνολογίας του με τον ίδιο τρόπο που βλέπει ένα πλυντήριο ρούχων.

Ο Brown είναι συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της , μιας εφαρμογής για τα προσωπικά οικονομικά μας που μέσω μιας πρωτοποριακής μεθόδου περικόπτει τα έξοδά μας σε πιστωτικές κάρτες και δάνεια, αποπληρώνοντας τα χρέη του πελάτη και χρεώνοντάς τον μετά έναν μικρότερο τόκο.
Το start-up του Σαν Φρανσίσκο συγκέντρωσε πρόσφατα κεφάλαια 25 εκατ. δολαρίων και πλέον η αξία του εκτιμάται στα 42 εκατ. δολάρια. Τι σχέση όμως έχουν όλα αυτά με το πλυντήριο;

«Πολλές από τις πραγματικά επαναστατικές τεχνολογίες καταλήγουν να θεωρούνται τόσο δεδομένες που κανείς δεν τις βλέπει πια». Και μια τέτοια είναι για τον Brown και το πλυντήριο ρούχων. Πριν από την έλευση του οποίου, μας λέει, τα νοικοκυριά ξόδευαν ακόμα και 500 ώρες τον χρόνο στη σκάφη και το πλύσιμο στο χέρι. Όταν η χρήση των πλυντηρίου γενικεύτηκε όμως, το πλύσιμο ισοδυναμούσε πια με μια-δυο ώρες εβδομαδιαίως.

«Ξαφνικά, αυτό το λειτουργικό φορτίο αφαιρέθηκε εντελώς από μας και οι απλοί άνθρωποι είχαν τώρα αυτό που είχαν πάντα οι πλούσιοι που πλήρωναν άλλους να το κάνουν γι’ αυτούς. Τώρα όμως ήταν διαθέσιμο σε όλους, με ένα χαμηλό κόστος». Και κάποια στιγμή κανείς δεν μιλούσε πια για τα πλυντήρια, θεωρώντας τα αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας.

Με τον ίδιο τρόπο βλέπει ο Brown και το μέλλον της Tally: «Αυτή τη στιγμή, η ιδέα πως κάποιος άλλος παίρνει τις οικονομικές αποφάσεις για σένα και μετακινεί τριγύρω τα χρήματά σου μοιάζει αρκετά τρελή εκεί έξω. Αλλά σε 10-15 χρόνια δεν θα συνειδητοποιούμε καν ότι αυτό συμβαίνει πραγματικά».

Ο Brown θέλει την εταιρία του να αποκτά πρόσβαση στο τεράστιο χρέος των αμερικανικών νοικοκυριών στις πιστωτικές κάρτες, που τον Αύγουστο ξεπέρασε το όριο του 1 τρισ. δολαρίων, αφαιρώντας από τους πελάτες το άγχος της οικονομικής διαχείρισης. Εξοικονομώντας τους όχι μόνο λεφτά, αλλά και ελεύθερο χρόνο.