«Οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν πώς είναι να ζεις στην απομόνωση για τουλάχιστον 18 χρόνια και πώς σε έχει αλλάξει. Σε αλλάζει. Σου δίνει χρόνο να σκεφτείς τα πράγματα»
Φανταστείτε να ζείτε σε μια αχανή έκταση γης, και να είστε το μοναδικό ανθρώπινο είδος σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων! Η φαντασία συναντά την πραγματικότητα στην περίπτωση της οικογένειας Atchley που καταφέρνει και επιβιώνει στην άγρια αφιλόξενη/φιλόξενη φύση της Αλάσκας, στον ποταμό Nowitna.
Φανταστείτε επίσης, ότι κατά τα τελευταία 18 χρόνια, μόνο μια χούφτα άνθρωποι έχουν αποφασίσει να επισκεφθούν την εκκεντρική αυτή οικογένεια στην απομακρυσμένη θέση τους, 100 μίλια από την πλησιέστερη πόλη, Ruby. Ένας από τους αποφασισμένους επισκέπτες, ήταν και ο φωτογράφος Ed Gold ο οποίος συνάντησε τους Atchley θέλοντας να καταγράψει το πώς είναι να ζει κανείς στην απέραντη μοναξιά. Καταρχήν, τα ψώνια με τις απαραίτητες προμήθειες γίνονται μια φορά το χρόνο. Το κελάρι τους περιέχει πάνω από 1.000 κονσέρβες και πακέτα με διάφορα προϊόντα -από συμπυκνωμένο γάλα, και σάλτσες ντομάτας μέχρι φασόλια, ρύζι και ζάχαρη. Η τροφή τους δεν περιορίζεται μόνο σε μερικές κονσέρβες, αλλά τρέφονται και με ό,τι τους προσφέρει η φύση, για παράδειγμα φτιάχνουν μαρμελάδα με βατόμουρα και κυνόρροδα ενώ το καλάθι τους γεμίσει και από το κυνήγι -κουνέλια, πάπιες, κάστορες, λύκοι κ.α.
«Κάποτε που ο David έλειπε, έπρεπε να πυροβολήσω μια αρκούδα...», λέει η 44χρονη Romey. «Την έγδαρα μόνη μου και έκοψα σε κομμάτια το κρέας της...». Εξαιτίας του λιγοστού φωτός το χειμώνα, η οικογένεια «πειράζει» το ρολόι, ακολουθώντας τη δική της ώρα. Βάζουν τους δείκτες του ρολογιού τρεις ώρες μπροστά ή πίσω ανάλογα με το φως της μέρας. Συνηθίζουν να παίρνουν το πρωινό τους στις 16:30 και κατά το λιγοστό φως της ημέρας ασχολούνται με τις επισκευές, τη ξυλουργική και το καθάρισμα. Μετά το δείπνο, στις 22:00, συγκεντρώνονται στο σπίτι όπου επιδίδονται σε μια σειρά από ενδιαφέρουσες δραστηριότητες- παίζουν κιθάρα, συζητούν, γράφουν... και κατά τις 4 το πρωί, πέφτουν για ύπνο.
Όταν η οικογένεια ξεμένει από χρήματα, ο 52χρονος David θα πουλήσει κατεργασμένα δέρματα από τα ζώα που σκοτώνει ή θα αναζητήσει εργασία στο τοπικό ορυχείο χρυσού, περίπου 100 μίλια μακριά. Αν και με το να ζουν μακριά από τον πολιτισμό και με ενεργειακή αυτάρκεια, καταφέρνουν και επιβιώνουν με μόλις 12.000 δολάρια το χρόνο.
Ο γιος της οικογένειας, είναι ο 13χρονος Sky ο οποίος δεν έχει πάει ποτέ σχολείο- αντ΄αυτού μορφώνεται, όσο γίνεται, στο σπίτι. Οι γονείς του θέλουν να επικεντρωθεί κυρίως στα μαθηματικά αλλά και σε πιο πρακτικές και χειρονακτικές ικανότητες όπως στη μαγειρική και στη ξυλουργική. Το ζευγάρι μάλιστα, επιτρέπει στο γιο του να παίζει βιντεοπαιχνίδια, ως μέρος της εκπαίδευσής του γιατί «του δίνει αυτοπεποίθηση και μαθαίνει να μη παίρνει τη ζωή στα σοβαρά». Ο Sky απολαμβάνει τη διδασκαλία στο σπίτι, και όπως λέει μάλλον δε θα του άρεσε ένα κανονικό σχολείο. Πάντως αν και η μοναδική του συντροφιά είναι οι γονείς και ο σκύλος του, ο έφηβος είναι αρκετά μακριά από συνομηλίκους του. Έχει όμως μια φίλη, την Ella την οποία βλέπει κάθε φορά που πηγαίνει στην πόλη, μια φορά το χρόνο...
«Οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν πώς είναι να ζεις στην απομόνωση για τουλάχιστον 18 χρόνια και πώς σε έχει αλλάξει. Σε αλλάζει. Σου δίνει χρόνο να σκεφτείς τα πράγματα...Μας παίρνει μήνες να συζητάμε για ένα θέμα, γιατί απλά έχουμε το χρόνο», λέει εν κατακλείδι, η Romey.
