Η εταιρεία του ήταν απόλυτα υγιής.
Ακόμα και μέσα στην κρίση της τελευταίας τριετίας, τα οικονομικά της ήταν νοικοκυρεμένα : αποπλήρωνε με ευλαβική συνέπεια τις υποχρεώσεις της σε Δημόσιο και προμηθευτές και κατέβαλλε κανονικά τους μισθούς στους εργαζομένους της.
Μέσα, όμως, σε αυτό το πολύ δύσκολο περιβάλλον για το επιχειρείν, ένα ξαφνικό εμπόδιο, ακόμα και ένα μικρό "ατύχημα" αρκεί για να ανατρέψει την κατάσταση.
Πλέον, η επιχείρηση έχει οφειλές στο ΙΚΑ, οι οποίες διογκώνονται σε μηνιαία βάση. Το ίδιο και το διάστημα της καθυστέρησης πληρωμής των υπαλλήλων της.
Στο σημείο, που βρίσκεται, ο επιχειρηματίας έχει αποφασίσει :
"Προτιμώ να πληρώσω το ΙΚΑ από ό,τι μισθούς", μου είπε τόσο απλά και τόσο κυνικά.
Ρεαλιστικός κυνισμός.
Γνωρίζει τις ιδιαίτερα σκληρές ποινές, με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπος αν εξακολουθήσει να χρωστά στο Δημόσιο και επιλέγει να καλύψει πρώτα αυτή την τρύπα, εις βάρος των εργαζομένων της εταιρείας.
Θα μου πείτε, "Μα καλά, δεν πρέπει να πληρώνει τις εισφορές ;". Ασφαλώς και πρέπει.
Ουδείς αντιλέγει.
Με την εξάντληση της αυστηρότητάς του, όμως, απέναντι στους οφειλέτες, εν μέσω κρίσης, το ελληνικό Δημόσιο ανατροφοδοτεί διαρκώς την ύφεση.
Με τους εργαζομένους να μην πληρώνονται, άρα να καταναλώνουν πολύ λιγότερο, η ζήτηση για προϊόντα και υπηρεσίες μειώνονται (όπως και για τα εμπορεύματα της συγκεκριμένης επιχείρησης), με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων, με καταστροφικές πολλές φορές συνέπειες για όλους τους εμπλεκόμενους, και - στο τέλος της ημέρας - για το σύνολο της οικονομίας.
Εν μέσω ενός περιβάλλοντος, όπου ζητούμενο είναι οι βασικές μεταρρυθμίσεις, είναι ώρα να επανεξετάσουμε από την αρχή (και) τη δομή του ασφαλιστικού συστήματος, κυρίως σε ό,τι αφορά τις εισφορές, που καλούνται να καταβάλλουν οι επιχειρήσεις για τους εργαζομένους τους, αλλά και οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι, ανάλογα με το ασφαλιστικό τους ταμείο.
Καλημέρα σας.
[email protected]
