Δηλώσεις επί δηλώσεων...
Αναλύσεις επί αναλύσεων...
Πολιτικές κορώνες, που εκστομίζονταν ελαφρά τη καρδία...
Αυτή είναι η εικόνα, που επικρατεί τις τελευταίες δύο εβδομάδες στη Μεγαλόνησο και σε όλη την Ευρωζώνη, με αφορμή την κυπριακή κρίση χρέους.
Περίμενα μέρα με τη μέρα πως τα πράγματα θα οριστικοποιηθούν, ότι θα υπάρχει μια ξεκάθαρη εικόνα, ώστε να μπορεί κάποιος να εκφράσει πλήρη άποψη.
Μάταια.
Ο καθένας από αυτούς, που λαμβάνουν αποφάσεις στις χώρες – μέλη του ευρώ, αγνοεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και εξακολουθεί να εκφράζει απόψεις για δικούς του λόγους και συμφέροντα.
Δεν θα συζητήσω για το τι έγινε, τι αποφασίστηκε, και ποιος ευθύνεται και ποιος όχι για όλα αυτά. Θα τα δούμε τις επόμενες μέρες.
Θα σταθώ στο εξής : Οι παρεμβάσεις, που έγιναν, έγιναν ώστε να εξυγιανθεί, όπως μας είπαν, μια οικονομία – καζίνο : η κυπριακή.
Συμφωνώ πως σε μεγάλο βαθμό λειτουργούσε εκτός κανόνων – γραπτών και άγραφων – της αγοράς. Και πως πολλά έπρεπε να αλλάξουν.
Το μεγάλο ζητούμενο, όμως, είναι πως – τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα – η Ευρωζώνη δεν έχει μάθει από τα παθήματά της.
Εξακολουθεί να μην έχει συγκεκριμένη πολιτική και να λαμβάνει αποφάσεις στο πόδι, χωρίς να έχει εξετάσει τις πλήρεις λεπτομέρειες και τις συνέπειες αυτών.
Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι η συμφωνία της περασμένης Δευτέρας στο Eurogroup δεν περιελάμβανε το ύψος του κουρέματος των καταθέσεων ;
Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν, Μπαρόσο, δήλωσε πως δεν έχουν υπολογιστεί και εκτιμηθεί οι συνέπειες στην κυπριακή οικονομία ;
Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο επικεφαλής του Eurogroup, Ντάισελμπλουμ, μίλησε για μοντέλο Κύπρου και σε άλλες περιπτώσεις (ενώ την προηγούμενη εβδομάδα ο Ρεν και άλλοι αξιωματούχοι διαβεβαίωναν περί του αντιθέτου) και στη συνέχεια πήρε πίσω τα λεγόμενά του ;
Επίσης, θυμίζω ότι το Βερολίνο, που ζητάει από τις τράπεζες να πληρώσουν, είχε αποδεχθεί με περισσή ευκολία τις ενέσεις ρευστότητας της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών προς την Ευρώπη, και – κατά συνέπεια – και προς τα γερμανικά τραπεζικά ιδρύματα, το 2008 και το 2009.
Όσο για το Παρίσι ; Ο – πολλά υποσχόμενος για την ανάπτυξη – Φρανσουά Ολάντ θυμήθηκε κατόπιν εορτής να γκρινιάξει και να ανησυχήσει για το κούρεμα των καταθέσεων, και επιτίθεται κατά της λιτότητας, φορολογώντας με 75% τα εισοδήματα των γαλλικών επιχειρήσεων άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ !
Αν, λοιπόν, η οικονομία της Κύπρου είναι καζίνο, τότε το contagion, που πολλοί φοβούνται, έχει ήδη προκύψει. Όχι – ακόμα – σε ό,τι αφορά τις καταθέσεις, αλλά στην προσέγγιση των πραγμάτων.
Ευρωζώνη, λοιπόν...
...το μεγάλο καζίνο !
Καλησπέρα σας.
[email protected]
