Για έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης που ευνοεί τα ακροδεξιά φαινόμενα και απειλεί με διάλυση των δημοκρατικών θεσμών σε Ιταλία και Ελλάδα κάνει λόγο σε άρθρο του στους Financial Times ο γνωστός ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο Μαζάουερ παρατηρεί ότι το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών “ανάγκασε” πολλούς να στρέψουν την προσοχή τους στην πολιτική διάσταση της κρίσης στην Ευρωζώνη, και όχι μόνο στην οικονομική, σχολιάζοντας μάλιστα πως όταν στην Ελλάδα “ένα νεοναζιστικό κόμμα έκανε άλμα άνω του 10% στις δημοσκοπήσεις” (εννοώντας τη Χρυσή Αυγή) κανείς δεν ασχολήθηκε εκτός Ελλάδας, αν και η εξέλιξη αυτή αποτελεί προάγγελο κακών για το τι μπορεί να συμβεί σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.
“Ευτυχώς, στην Ιταλία δεν υπάρχει αντίστοιχο της ανόδου της Χρυσής Αυγής”, σημειώνει ο Μαζάουερ, επισημαίνοντας ωστόσο ότι και εκεί είναι ιδιαίτερα έντονο το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης. “Όπως και στην Ελλάδα, οι ψηφοφόροι έχουν μία ξεκάθαρη οπτική: θέλουν να μείνουν στην Ευρώπη και, έχοντας υπ' όψιν τα ελαττώματα του δικού τους οικονομικού συστήματος, μπορεί και να δεχθούν τη λιτότητα μέχρι ενός σημείου.
Ωστόσο, εξηγεί, η πολιτική ηγεσία στην Ιταλία έχει χάσει κάθε αξιοπιστία και επομένως το αποτέλεσμα των εκλογών είναι επικίνδυνο, καθώς είναι μικρή η απόσταση μεταξύ της αποπομπής της άρχουσας πολιτικής τάξης και της διάλυσης των δημοκρατικών θεσμών.
Σχολιάζοντας τη στάση της Ευρώπης, ο Μαζάουερ κατηγορεί τις Βρυξέλλες για “απόλυτη έλλειψη φαντασίας ενός ρομπότ”, λόγω της εμμονής τους στη συνέχιση της πορείας των υπερχρεωμένων χωρών, και προβλέπει ότι έρχεται για την Ευρώπη η στιγμή για ένα σκληρό δίλημμα: “Είτε να εγκαταλειφθεί το ευρώ, είτε να διατηρηθεί και να ξεφύγει η πολιτική κρίση εκτός ελέγχου”.
Κλείνοντας, ο Μαζάουερ υπογραμμίζει πως δεν είναι “θεία εντολή” ότι η Ευρώπη θα συνδέεται πάντα στο μυαλό των πολιτών της με την ανάπτυξη και την Δημοκρατία. “Ένα διαφορετικό μέλλον μπορεί να μας περιμένει, στο οποίο η Ευρώπη αντίθετα θα προσδιορίζεται με την ύφεση, την ανεργία και την τυραννία”, τονίζει, και καταλήγει: “Αυτοί που πρεσβεύουν την λιτότητα πιθανόν να μη βλέπουν τον εαυτό τους ως μέρος της κρίσης της Δημοκρατίας, κι όμως είναι. Οι ιταλικές εκλογές θα έπρεπε να υπενθυμίσουν στα μέλη της Ευρωζώνης να ακούσουν τους ψηφοφόρους τους. Οι διορθώσεις στην οικονομία απέτυχαν να σταματήσουν μία πολιτική κρίση που μπορεί να πλήξει όχι μόνο την ενοποίηση της ΕΕ, αλλά και την νομιμοποίηση της δημοκρατικής τάξης στην ίδια την Ευρώπη”.
