Η ομερτά της Μανωλάδας

Τα επεισόδια στη Μανωλάδα άνοιξαν πάλι τον ασκό του Αιόλου. Διαδοχικές αποκαλύψεις για τις τραγικές συνθήκες ζωής και εργασίας των μεταναστών έρχονται στο φως της δημοσιότητας.

Το ότι γίνονται θύματα εκμετάλλευσης καθημερινά είναι το πιο απλό συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς.

Όσο εύκολα εμφανίζονται τα θέματα, τόσο δύσκολα ανοίγουν τα στόματα. Οι ντόπιοι κάτοικοι δε μιλούν. "Υπάρχει συγκάλυψη και συνενοχή από όλους, ομερτά γι' αυτό το σκλαβοπάζαρο που δεν αγγίζει κανένας", καταγγέλλει η πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αμαλιάδας, Νατάσα Παναγιωταρά.

Ο ρόλος των επιστατών άλλωστε είναι ακριβώς αυτός, δηλαδή να περιφέρονται με μηχανάκια στα χωράφια, να ελέγχουν τους εργάτες και να "επεμβαίνουν" αν τύχει να εμφανιστεί άγνωστος στα φραουλοχώραφα.

"Είναι απαράδεκτο αυτό που συνέβη, ντροπιάζει όλους μας", λέει ο 85χρονος Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος, κάτοικος της Μανωλάδας, από τους λίγους που δεν φοβήθηκαν να μιλήσουν επώνυμα στην εφημερίδα Τα Νέα.

Στο μεταξύ, οι ντόπιοι παραγωγοί φοβούνται ότι ο αποτροπιασμός της κοινής γνώμης θα δημιουργήσει τάσεις για εμπάργκο συλλήβδην σε όλα τα αγροτικά προϊόντα από τη Μανωλάδα και ειδικότερα, σε κάθε καλλιέργεια φράουλας. Την ίδια ώρα, η κυρία Παναγιωταρά ζητά, μιλώντας στην τηλεόραση του ΑΝΤ1, "να ειπωθούν επιτέλους τα ονόματα των πέντε-έξι εταιρειών που εκμεταλλεύονται αλλοδαπούς και τις συμφέρει να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση, ώστε να μην παίρνει η μπάλα τους υπόλοιπους μικρούς παραγωγούς της περιοχής που αγωνίζονται για το μεροκάματο".

Και οι μετανάστες; Αυτοί είναι οι πιο φοβισμένοι από όλους. "Μόλις άρχισαν να πυροβολούν, πρόλαβα και έτρεξα στα χωράφια", δήλωσε ο 58χρονος Μοχάμεντ από το Μπαγκλαντές, ο οποίος ήταν παρών την ώρα του περιστατικού.

Αυτό θέλουν να κάνουν και οι συμπατριώτες του και γενικότερα, κάθε αλλοδαπός που έχει εγκλωβιστεί στην αδιέξοδη κατάσταση των φυτειών. Να τρέξουν. Να ξεφύγουν. Ταυτόχρονα, φοβούνται για τη δουλειά τους, αυτή την κακοπληρωμένη και άθλια. Φοβούνται τα αφεντικά τους. Φοβούνται για τους εαυτούς τους. Φοβούνται για το μέλλον τους. Και εσχάτως, όπως αποδείχτηκε, και για τη ζωή τους.