Από την Ελένη Νικολούλια. Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος
Πώς είναι άραγε να στέκεσαι όλη μέρα πάνω σε 12ποντα στιλέτο και να περπατάς ασταμάτητα δείχνοντας πάντα ξεκούραστη; Πόσο εύκολο είναι να κλείσεις ένα σπουδαίο επαγγελματικό deal με μία γυναίκα; Τελικά αυτές οι γυναίκες έχουν προσωπικό χρόνο; Και τι συμβαίνει όταν μία από αυτές θα έχει φροντίσει τελικά εσύ να έχεις περάσει ένα υπέροχο βράδυ στο μαγαζί που εργάζεται ή που έχει η ίδια;
Συναντήσαμε 6 γυναίκες που έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι στο να απαντηθούν όλα τα παραπάνω. Μπήκαμε πίσω από τα μπαρ, μιλήσαμε μαζί τους για την εστίαση στην Αθήνα του 2014, συζητήσαμε για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται, για τα όνειρά τους, για το παρελθόν αλλά και το μέλλον τους.
Που καταλήξαμε; Η Ψυχαγωγία είναι γένους θηλυκού. Ανέκαθεν ήταν και τώρα έρχονται απλώς 6 νέα, όμορφα, έμπειρα, μορφωμένα και επιτυχημένα παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν...
- Ladies first
Το να καταλήξω στις κυρίες που τελικά θα συμπεριλάμβανα στο άρθρο μου πρέπει να πω πως ήταν ίσως το δυσκολότερο κομμάτι. Αρχικά παίδεψα αρκετά το μυαλό μου ώστε να εντοπίσω τα αξιοθαύμαστα γυναικεία ονόματα που βρίσκονται σε κομβικές θέσεις πίσω από την ψυχαγωγία μας ωστόσο όσο τα λεπτά κυλούσαν όλο και περισσότερες μου έρχονταν στο μυαλό.
Όταν λοιπόν ακούμε την λέξη διασκέδαση το πρώτο πράγμα που συνήθως μας έρχεται στο μυαλό είναι τα μπαρ και κάπως έτσι αποφάσισα να κινηθώ αρχικά στο “κυνήγι” των κρυμμένων θηλυκών θησαυρών που αξίζει κανείς να θαυμάσει.
Και επειδή όπου μπαρ, πρώτα σκεφτόμαστε bartender, η Μάρφη Μπαλή θεώρησα πως είναι ένα από τα πιο ενδεδειγμένα παραδείγματα για να αποδώσει το τι θα πει τελικά γυναίκα πίσω από μια μπάρα.
(Μάρφη Μπαλή)
Μπήκε στον χώρο πριν από περίπου δέκα χρόνια την ίδια στιγμή που σπούδαζε Marketing και Διαφήμιση. Η πρώτη της σκέψη φυσικά στρεφόταν καθαρά σε οικονομικού λόγους μιας και από τη μία ήθελε να στηρίξει τις σπουδές της και από την άλλη, ως μέλος της Εθνικής Ομάδας Beach Volley της Λαμίας απ' όπου και κατάγεται αλλά και της Α1 και Α2 κατηγορίας μπάσκετ όπου επίσης βρισκόταν, μπορούσε μόνο περιστασιακά να εργαστεί. Τα χρόνια πέρασαν, η μαγεία του μπαρ την συνεπήρε και κάπως έτσι βρέθηκε στο σημείο να θέλει να ασχοληθεί αποκλειστικά με αυτό έπειτα από “προτροπή ενός άντρα”, όπως αποκαλύπτει, του καλού της φίλου και συναδέλφου Γιάννη Πετρή από το Pere Ubu στην Γλυφάδα το οποίο της έδωσε το πρώτο κίνητρο να βγει δυναμικά προς τα έξω στον τομέα της. Οι βάσεις είχαν τεθεί, η κυρία Μπαλή είχε ήδη κάνει το όνομά της γνωστό στον χώρο και έτσι η συνέχεια την βρήκε σε ορισμένα από τα πιο επιτυχημένα μπαρ της πόλης, όπως το Baba Au Rum, το -τότε- Central στο Κολωνάκι και ως πρόσφατα το εξαιρετικό bar 42 στο κέντρο της Αθήνας. Σήμερα, έχει καταφέρει να θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες κυρίες του χώρου, μία γυναίκα με αξιοζήλευτο επαγγελματισμό που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους άντρες συναδέλφους της, μία δυναμική παρουσία που απέκτησε τόση εμπειρία ώσπου πλέον η πολυεθνική εταιρεία ποτών Diageo την έχει επιλέξει για τις εκπαιδεύσεις διάφορων αποσταγμάτων σε όλη την Ελλάδα.
Και μιας και αναφερθήκαμε στην Diageo, σκέφτηκα πως η δεύτερη κυρία του άρθρου θα έπρεπε να είναι μία λιγότερο προβεβλημένη στο ευρύ κοινό μεν, αλλά που από την άλλη βάζει καθημερινά εδώ και περίπου 1,5 χρόνο το δικό της μεγάλο λιθαράκι ώστε η έννοια του fine drinking να κουδουνίζει στο νου μας κάθε φορά που παραγγέλνουμε ένα ποτό.
(Άντζελα Μαριδάκη)
Η Άντζελα Μαριδάκη, Brand Ambassador των Reserve Brands της πολυεθνικής Diageo, ξεκίνησε την πορεία της έχοντας κατά νου μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη της νύχτας και του ποτού και έτσι αποφάσισε να στραφεί στις θεωρητικές σπουδές, κάτι όπως μας είπε η ίδια “η μητέρα μου ακόμα όταν την ρωτούν τι δουλειά κάνω, απαντά Φιλόλογος”. Παράλληλα ωστόσο με τις σπουδές της, ανέκαθεν βρισκόταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μέσα στην εστίαση και μάλιστα έχει περάσει από διάφορα στάδια. Δεν θα ξεχάσει μάλιστα πως “στην πρώτη της δουλειά στα Flocafe, χρειάστηκε να συναινέσει ο πατέρας της για να εργαστεί εκεί” μιας και ήταν ακόμη πολύ νεαρή σε ηλικία. Έκτοτε ωστόσο το μπαρ την κέρδισε. Εργάστηκε για πολλά χρόνια σε μεγάλα club ή σε λιλιπούτεια μπαρ όπως το Huge του κέντρου, και πριν αναλάβει την σημερινή της θέση στην Diageo βρισκόταν πίσω από το μπαρ του Apsendi στο Χαλάνδρι. Κάπως έτσι λοιπόν, από την αποκλειστικότητα στη νύχτα, αφοσιώθηκε και στην ημέρα, κάτι το οποίο αποφάσισε πριν μερικά χρόνια να κάνει και η τρίτη κυρία του άρθρου, η Χριστίνα Μοάτσου, συνιδιοκτήτρια ενός εκ των πιο επιτυχημένων μπαρ της χώρας, του The Gin Joint της Πλατείας Καρύτση.
(Χριστίνα Μοάτσου)
Η κυρία Μοάτσου, που σήμερα μπορεί να υπογράφει περήφανα ως ο αφανής ήρωας της επιτυχίας του συγκεκριμένου μαγαζιού, ξεκίνησε την πορεία της ως εργαζόμενη στην οικογενειακή επιχείρησή της με αντικείμενο τις εκδόσεις και έτσι ήξερε εξ αρχής το τι χρειάζεται για να στηθεί μια επιχείρηση, πώς ελέγχονται τα οικονομικά της μέρη και πως μπαίνουν οι ιδανικές βάσεις για να πάει μπροστά μια νέα επαγγελματική κίνηση. Κάπου εκεί λοιπόν, το κυριολεκτικό και μεταφορικό πάντρεμα με τον έταιρο συνιδιοκτήτη και σύζυγό της Δημήτρη Κιάκο, οδήγησε στην σκέψη του να στηθεί ένα μαγαζί για το οποίο η κυρία Μοάτσου σήμερα αποκαλύπτει πως “Το concept του Gin Joint ήταν μια δική μου ιδέα”.
Και από την επιτυχημένη λοιπόν ιδέα του Gin Joint, περνάμε σε ένα άλλο επιτυχημένο μαγαζί το οποίο μάλιστα μεταξύ άλλων έχει αποσπάσει διθυράμβους και για το service του. Στο Cinco λοιπόν, στο Κολωνάκι, συναντάμε την Αμαλία Τσεκούρα που εκτός από την εκκωφαντική της ομορφιά φροντίζει ώστε να καλωσορίζει τον πελάτη στην σάλα και να τον κάνει να αισθάνεται οικεία και άνετα σε αυτήν.
(Αμαλία Τσεκούρα)
Η πορεία της τα τελευταία δέκα χρόνια είναι αξιοσημείωτη, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως μόλις πρόσφατα έσβησε το 28ο κεράκι της. Σπούδασε Οργάνωση και Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων και έτσι σταδιακά βρέθηκε στον χώρο της εστίασης ο οποίος τελικά την κέρδισε. Πέρασε από τον Όμιλο Πανά όπου έμεινε για 6 χρόνια περνώντας από όλα τα στάδια του service, του μπαρ, της υποδοχής και των κρατήσεων τόσο στα εστιατόρια όσο και στα club του. Η εμπειρία της εκτοξεύτηκε όταν της δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψει για το Nobu της Ελβετίας στο οποίο βρέθηκε σε ηλικία μόλις 21 ετών ως υπεύθυνη στον τομέα τόσο των ξενοδοχειακών κρατήσεων όσο και του απαιτητικού εστιατορίου. Σήμερα, είναι υπεύθυνη κρατήσεων στο Cinco, έχει άμεση και καθημερινή επαφή με τον κόσμο και τελειώνοντας την δουλειά της μπορεί με ευκολία να αναφωνεί πως: “η δουλειά μου δεν είναι καθόλου εύκολη αλλά απολαμβάνω να ξέρω πως ήρθε κάποιος, τον εξυπηρέτησα και εξ αιτίας μου έμεινε ακόμα πιο ευχαριστημένος”.
Η ευχαρίστηση των πελατών ωστόσο είναι το επαγγελματικό πάθος και της Χρύσας Δημητριάδου η οποία σήμερα είναι υπεύθυνη για το εστιατόριο Tudor Hall του ξενοδοχείου King George, αλλά και του GB Roof Garden της Μεγάλης Βρετανίας.
(Χρύσα Δημητριάδου)
“Η ομάδα μου αποτελείται από 15 άτομα στο ένα εστιατόριο και περίπου 40 στο δεύτερο”, μας λέει, και συνεχίζει να μας περιγράφει πως έφτασε σε αυτήν την θέση. Σπούδασε λοιπόν Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων και ως φοιτήτρια τότε βρέθηκε να δουλεύει πίσω από ένα μπαρ. Η συνέχεια την βρήκε στο Hyatt της Θεσσαλονίκης στο οποίο έμεινε για δέκα ολόκληρα χρόνια και σταδιακά από σερβιτόρα έγινε bartender και από supervisor... η απόλυτη κυρία του χώρου και μάλιστα σε δύο από τα πιο εμβληματικά και υπερ-απαιτητικά εστιατόρια της χώρας.
"Καλώς ή κακώς ο τομέας μου είναι ανδροκρατούμενος. Γι΄αυτό υπάρχουμε εμείς και αποδεικνύουμε καθημερινά πως στεκόμαστε άξια απέναντι στους άντρες" - Μάρφη Μπαλή
Πώς πλαισιώνεται όμως η πολυτέλεια με το service και η απόλαυση με τον κομψότητα; Με ένα ποτήρι καλό κρασί, απαντά η Μαρία Δελίτσικου, η οποία περήφανα καμαρώνει για την 2η θέση της στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Οινοχόων του 2010 και που εργάζεται εδώ και χρόνια ως sommelier σε διάφορα σημαντικά πόστα της πόλης.
(Μαρία Δελίτσικου)
Οι σπουδές της έγιναν πάνω στην Αμπελουργία και την Οινολογία, και μετέπειτα εμπλουτίστηκαν και με το πτυχίο της Οινοχοίας. Μας έχει σερβίρει στο εξαίρετο Πιλ Πουλ στο Θησείο, στο Le Petite Sommelier στο Φάληρο, στο ξενοδοχείο Πεντελικόν αλλά και στην Γαλάζια Χύτρα στην Βουλιαγμένη, ενώ πλέον την συναντάμε στο εστιατόριο Τραπεζαρία όπου μαζί με τον σεφ και ιδιοκτήτη της, Δημήτρη Παναγιωτόπουλο, “εξελίσσουν τους γευστικούς κάλικες του πελάτη και προετοιμάζουν μενού πατώντας πάνω στους άρτιους συνδυασμούς του κρασιού με το εκάστοτε πιάτο”.
- Πόσο εύκολο είναι τελικά να ξεχωρίσει μια γυναίκα μπροστά και πίσω από την Ψυχαγωγία;
Συνοψίζοντας τα όσα μου είπαν οι παραπάνω κυρίες θα μπορούσα με απλά λόγια να πω πως δεν είναι, και πως σε υπάρχουν περιπτώσεις που χρειάζεται πολύ περισσότερη προσπάθεια από την πλευρά τους για να επιτευχθεί αυτό. Η Χρύσα για παράδειγμα δεν κρύβει πως “μου αρέσει η επαφή με τον κόσμο και θεωρώ ότι κάνω κάτι πολύ δημιουργικό και διαφορετικό κάθε μέρα. Τόσο που δεν θα μπορούσα να κάνω κάποια άλλη δουλειά”, ωστόσο δεν κρύβει και τις δυσκολίες με τις οποίες έχει έρθει ή συνεχίζει να έρχεται αντιμέτωπη όλα αυτά τα χρόνια. “Είναι δύσκολη δουλειά για μια γυναίκα γιατί είναι αρκετά κουραστική, και ορισμένες φορές εξαντλητική ή και ψυχοφθόρα”, μάς λέει, και συμπληρώνει πως “Μην ξεχνάτε πως σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτείται και χειρωνακτική εργασία, να στρώσω ή να μετακινήσω τραπέζια ή να κουβαλήσω καρέκλες, κάτι που για μια γυναίκα είναι ακόμα πιο δύσκολο από ότι για έναν άντρα”.
Ακόμα πιο απαιτητικό θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι το κομμάτι του μπαρ. “Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε δύσκολο να ξεχωρίσει μία γυναίκα μέσα σε ένα μπαρ”, εξηγεί η Μάρφη η οποία συμπληρώνει πως “η δουλειά αυτή έχει να κάνει καθαρά με την προσωπικότητα και όχι με το φύλο. Το μόνο δυσκολότερο κομμάτι για μια γυναίκα είναι να την εμπιστευτεί ο άντρας γιατί καλώς ή κακώς πρόκειται για έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Βέβαια και εμείς γι' αυτό είμαστε εδώ και κάθε μία από την πλευρά της αποδεικνύει καθημερινά πως μπορούμε να στεκόμαστε άξια απέναντι στους άντρες”.
"Πλέον δεν χρειάζεται να μιλήσω καν με τους συνεργάτες μου. Κοιταζόμαστα και ξέρουν ακριβώς τι θέλω και πώς πρέπει να γίνει" - Χρύσα Δημητριάδου
Η Χριστίνα από την άλλη εμφανίζεται ακόμα πιο κάθετη και με τόλμη μας λέει πως: “Έχει χρειαστεί αρκετές φορές να επιβληθώ στους άντρες του Gin Joint και μάλιστα είναι και αρκετά εύκολο εφόσον υπάρχει λόγος ή αν έχω αποφασίσει ότι πρέπει να το κάνω”. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; “Όταν δεν μου αρέσει ένα ποτό θα το πω. Και θα με ακούσουν”!
“Το concept του Gin Joint ήταν μια δική μου ιδέα” - Χριστίνα Μοάτσου
Εξίσου δυναμικά απαντά και η Άντζελα η οποία αφενός δηλώνει πως “κάνω μία ακαταμάχητη δουλειά” και αφετέρου ξεκαθαρίζει πως “μια γυναίκα για να ξεχωρίσει σε αυτόν τον χώρο χρειάζεται να έχει ό, τι ακριβώς και ένας άντρας: προσωπικότητα, θέληση, εργατικότητα και αρκετή υπομονή”. Ποιο είναι το δικό της κλειδί για την επιτυχία; Ο δυναμισμός, απαντά ο οποίος “είναι απαραίτητος για να διεκδικήσεις το κομμάτι της αγοράς αλλά και για να αντέξεις στο απαιτητικό και εξαντλητικό ωράριο. Από την άλλη η υπομονή και η συγκατάβαση είναι δύο χαρακτηριστικά που τα βάζω στην πρώτη θέση μιας και επικοινωνώ ασταμάτητα με ανθρώπους”.
- Κάπου εδώ φαντάστηκα πως σίγουρα, όπως και σε κάθε άλλη δουλειά, έτσι και στις δικές τους θα υπάρχουν δυσκολίες...
“Είναι πολύ δύσκολο να θέλεις να εξυπηρετείς όλο τον κόσμο. Μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις έχεις παταγώδη αποτυχία κάτι στο οποίο συμβάλει και η κουλτούρα του Έλληνα που δεν ευχαριστιέται με τίποτα”, λέει η Αμαλία η οποία εξηγεί πως “Έχει τύχει πολλές φορές να έρθει κόσμος το Σάββατο βράδυ χωρίς κράτηση και να ζητά επίμονα να καθίσει άνετα σε ένα τραπέζι και να περάσει καλά. Σε αυτές τις περιπτώσεις... κάνω ότι με φωτίσει ο Θεός εκείνη την ώρα, προσεγγίζοντάς τους παράλληλα πάντα με ευγένεια και σοβαρότητα. Ποτέ δεν λέω ψέμματα στον πελάτη. Αντίθετα του δείχνω πως ενδιαφέρομαι και προσπαθώ να τον πείσω να κάνει υπομονή όταν χρειάζεται. Και μπορεί καμιά φορά να μην το αντιλαμβάνεται, αλλά υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που το εκτιμά πολύ ή που ακόμα φτάνει στο σημείο να με πάρει τηλέφωνο την επόμενη ημέρα και να με ευχαριστήσει για το πόσο όμορφα πέρασε”.
Για τους “αναποφάσιστους” πελάτες ωστόσο μίλησε και η Μαρία η οποία μάλιστα ασχολείται και με ένα ακριβό “χόμπι” της εστίασης, το κρασί. “Πάντα πρέπει να είμαι σε θέση να καταλάβω το τι είναι αυτό που θέλει να πιει ο πελάτης ακόμα και στις περιπτώσεις που ούτε ο ίδιος δεν ξέρει”, υπογραμμίζει, και μάλιστα έπειτα από τόσα χρόνια εμπειρίας τολμά να πει πως “όταν κάνω μια πρόταση στον πελάτη για το κρασί που θα ανοίξει είμαι πάντα σίγουρη για την επιλογή μου. Είμαι τόσο σίγουρη που πάντα πριν το ανοίξω ξεκαθαρίζω πως ακόμα και αν δεν τους αρέσει το κρασί θα το πάρω πίσω και θα το απολαύσω μόνη μου γιατί είναι τόσο καταπληκτικό το περιεχόμενό του”.
"Ο πελάτης θέλει και άνεση, και πολυτέλεια, και άμεση εξυπηρέτηση, και οικονομική διασκέδαση. Αλλά να σου πω και κάτι... Ποιος δεν τα θέλει όλα;" - Αμαλία Τσεκούρα
- Γυναίκα ωστόσο, σημαίνει και ένστικτο...
Και πάνω σε αυτό ακριβώς πατά και η Μάρφη η οποία συνοψίζει το σκεπτικό της λέγοντας πως: “Όταν έχεις έναν καινούριο πελάτη απέναντί σου, το ένστικτό σου χρησιμοποιείς για να τον αξιολογήσεις και να προσπαθήσεις να καταλάβεις την διάθεσή του και το τι θέλει. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θέλουν να πιουν ή άλλοι που μας βλέπουν ως ψυχολόγους και αισθάνονται μια ανάγκη να αφεθούν στα χέρια μας ώστε να περάσουν για λίγο όμορφα. Η γυναίκα λοιπόν έχει πολύ πιο ανεπτυγμένο όλο αυτό το “χάρισμα” που χρειάζεται ώστε να καταλάβει τον άλλον και να τον κάνει να περάσει πραγματικά όμορφα”.
"Βλέπω διαφορετική αντιμετώπιση ως γυναίκα sommelier, απ' ότι αν ήμουν άντρας" - Μαρία Δελίτσικου
Αντίστοιχα, την γυναίκα υποστηρίζει και έμπρακτα μέσα από την “αφανή” δουλειά της και η Χριστίνα η οποία μπορεί να “είναι από την φύση της χαμηλών τόνων άνθρωπος”, ωστόσο συγκεκριμένα στο Gin Joint μας λέει πως υπάρχει παντού στον χώρο και πως “κάνω άλλες δουλειές που δεν βγαίνουν απαραίτητα προς τα έξω και δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο. Ασχολούμαι κυρίως με το οργανωτικό, το οικονομικό και το στρατηγικό κομμάτι και παράλληλα με τις παραγγελίες αλλά και την γενικότερη “παρατήρηση” του μαγαζιού με την έννοια του τι κάνουμε, που βρισκόμαστε, τι θα αλλάξουμε, τι θα γράψουμε ή πως θα βγούμε προς τα έξω”.
- Κάπου εδώ όμως έρχεται και το κομμάτι της προσωπικής ζωής...
“Συνήθως έρχομαι στις 12:30 το μεσημέρι και δεν έχω ποτέ σταθερό ωράριο. Έχει τύχει να φύγω ακόμη και μετά τις 2 το πρωί”, λέει η Χρύσα, ενώ αντίστοιχα η Άντζελα υπογραμμίζει πως “Από την μία έχω να αντιμετωπίσω την νύχτα η οποία χρειάζεται εξωστρέφεια, συνεχή ενημέρωση και αντοχή και από την άλλη εργάζομαι για μία πολυεθνική η οποία ζητά να βρίσκομαι κάθε πρωί στο γραφείο για meeting, ενημερώσεις και οτιδήποτε άλλο ήταν ως πρόσφατα έννοιες πρωτόγνωρες για εμένα”. Κάπου εδώ λοιπόν η Χριστίνα συμπληρώνει πως “Το γεγονός ότι μέσα στο μαγαζί βρίσκεται και ο σύζυγός μου δεν με επηρεάζει και πολύ. Έχουμε διαχωρίσει τους ρόλους και ξέρουμε πότε είμαστε ζευγάρι και πότε έχουμε δουλειά. Σίγουρα περνάς από κάποια περίεργη φάση κατά την οποία αναγκαστικά μπερδεύεις τα πράγματα αλλά αυτό που μένει στο τέλος είναι το κατά πόσο συνεννοείσαι με τον άλλο σε όλα τα επίπεδα”.
"Ο προσωπικός μου χρόνος είναι ελάχιστος και αυτό ήταν μια απόφαση που είχα πάρει από την αρχή για τον εαυτό μου" - Άντζελα Μαριδάκη
Η Άντζελα ωστόσο δεν χάνει την αισιοδοξία της παρά το γεγονός ότι στο προσεχές σύντομο διάστημα το καθημερινό της πρόγραμμα περιλαμβάνει ενημερώσεις για το διαγωνιστικό τμήμα του διεθνούς διαγωνισμού cocktail World Class σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, παρά τις περισσότερες από 80 αξιολογήσεις των bartender στις οποίες πρέπει να παραστεί και στις δύο πόλεις και παρά τις παράλληλες αρμοδιότητες της για συνεχείς εκπαιδεύσεις, γευσιγνωσίες ή προετοιμασίες παρουσιάσεων. “Ταξιδεύω πολύ μέσα από την δουλειά μου και αυτό προσπαθώ πάντα να το συνδυάζω και με τις προσωπικές μου απολαύσεις, να πηγαίνω σε εστιατόρια, θέατρα και να κάνω ό, τι άλλο με ευχαριστεί”μάς λέει, ενώ αναφέρεται και στο κομμάτι της οικογένειας πάνω στο οποίο συμπληρώνει πως “Δεν έχω δική μου ακόμα αλλά δεν θεωρώ πως η δουλειά μου θα έπαιζε ανασταλτικό ρόλο. Θα μπορούσα εύκολα να το συντονίσω με έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να αποδεχθεί την φύση της δουλειάς μου και που δεν θα είχε προκατάληψη και στεγανά για αυτήν”.
- Τελικά, γυναίκες ή άντρες;
“Ποτέ το φύλο δεν θα επηρέαζε το ποιον θα προσλαμβάναμε”, μάς λέει η Χριστίνα, εξηγώντας ωστόσο πως παράλληλα “μία κοπέλα για να δουλέψει πίσω από το bar του Gin Joint θα πρέπει πάνω από όλα να είναι καλή στην δουλειά της και να ξέρει να κρατά το στιλ του μαγαζιού το οποίο είναι πιο σοβαρό”. Όσο για την Μάρφη, συμπληρώνει: “Μία sexy κοπέλα με γνώσεις και θέληση, που εκπαιδεύεται συνεχώς και είναι και καλή στην πώληση είναι το τέλειο “πακέτο”για πίσω από το μπαρ. Δυστυχώς δεν μπορούμε όλοι να έχουμε αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να είμαστε καλές στην δουλειά μας. Μία καλή bartender πρέπει να είναι επαγγελματίας. Πρέπει να έχει διαβάσει, να έχει ταξιδέψει και να έχει διαβάσει. Να μην φοβάται να κάνει δικά της πράγματα, να είναι δημιουργική και επικοινωνιακή... και με απλά λόγια να έχει ό, τι ακριβώς πρέπει να έχει αντίστοιχα και ένας καλός άντρας”. Η Χρύσα από την άλλη, παραδέχεται πως “Πιο εύκολα συντονίζονται οι άντρες από τις γυναίκες” και μάλιστα συμπληρώνει πως “όταν ξεκίνησα να κάνω αυτή την δουλειά είχα μεγάλη δυσκολία ώσπου να με μάθουν και να καταλάβουν όχι μόνο ότι δεν διαφέρω σε τίποτα αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις πως ήμουν ακόμα και πιο δυναμική από εκείνους. Δεν είναι λοιπόν θέμα φύλου, είναι θέμα προσωπικότητας”. Η Αμαλία από την άλλη, εκφράζει ένα παράπονο λέγοντας πως “Υπάρχουν ακόμα επιχειρηματίες που διαλέγουν κοπέλες για αυτή την δουλειά με πολύ λανθασμένα κριτήρια, κυρίως εμφανισιακά”. Συνεχίζει ωστόσο τονίζοντας πως “αυτό παρατηρώ πως μέρα με την ημέρα αλλάζει. Πλέον βλέπεις αξιόλογες γυναίκες και άψογες επαγγελματίες και αυτό το αντιλαμβάνεται και το εκτιμά και ο επιχειρηματίας και ο πελάτης”.
Παρόμοια άποψη έχει και η Άντζελα: “Μέχρι κάποια περίοδο υπήρχε μια άσχημη στερεότυπη αντίληψη πως οι γυναίκες δεν ήταν επιθυμητές στους χώρους εστίασης παρά μόνο για την εμφάνισή τους. Φυσικά αυτό με την εξέλιξη του χώρου έχει καταρριφθεί σε τεράστιο βαθμό και μάλιστα όχι μόνο ως αντίληψη αλλά και από την πλευρά των ίδιων των γυναικών. Αυτό τις οδηγεί να θέλουν να προσφέρουν όλο και περισσότερα πράγματα και έτσι είναι θέμα χρόνου να δούμε κι άλλα κορίτσια πίσω από τα μπαρ”. Υπάρχει ωστόσο και η άποψη της Μαρίας η οποία παραδέχεται πως: “Ως γυναίκα sommelier βλέπω διαφορετική αντιμετώπιση από ότι αν ήμουν άντρας. Μου ανοίγονται πολύ πιο δύσκολα οι πελάτες ωστόσο από την πρώτη προσέγγιση προσπαθώ να κερδίσω πλήρως την εμπιστοσύνη τους”.
- Αντί για επίλογο...
“Ένα από τα περιστατικά που δεν θα ξεχάσω ποτέ”, λέει η Χρύσα, “ήταν όταν χρειάστηκε να εξυπηρετήσω ένα τραπέζι με 5 Άραβες που στην παρέα τους είχαν μία γυναίκα. Φυσικά το πρώτο μενού το έδωσα στην κυρία και αμέσως ένας από τους άντρες με σταμάτησε και μου είπε πως πρώτα θα εξυπηρετήσω εκείνους και μετά “αυτήν” όπως την αποκάλεσε. Σε αυτή την περίπτωση του εξήγησα πως σέβομαι απόλυτα την κουλτούρα τους αλλά πως από την στιγμή που βρίσκονται στην Ελλάδα θα πρέπει και εκείνοι με την σειρά τους να σεβαστούν την δική μας. Το δέχτηκε και έτσι η κυρία όλο το βράδυ απολάμβανε από εμένα πάντα πρώτη την κάθε στιγμή”. Η Μάρφη από την άλλη, αποφάσισε να ολοκληρώσει την κουβέντα μας με μια συμβουλή προς τις νέες κυρίες του χώρου των μπαρ: “Αν αγαπάς την δουλειά σου και έχεις όρεξη για δημιουργία δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Είμαι ένας άνθρωπος με χαμηλό προφίλ που σκύβει το κεφάλι και κάνει την δουλειά του. Αυτή θα ήταν λοιπόν η συμβουλή μου. Όσο για τον στόχο μου, είναι να παραμείνω στον χώρο με οποιαδήποτε μορφή ή ιδιότητα”.
* Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο King George και το Tudor Hall για την ευγενική φιλοξενία.
