Άρθρο της Hurriyet
Ένα άρθρο «ψυχανάλυση» της Τουρκίας ενόψει των εκλογών της ερχόμενης Κυριακής στην Τουρκία υπογράφει η αρθρογράφος Νούραι Μερτ στην αγγλόφωνη έκδοση της Hurriyet.
Βέβαια δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής πως πλέον και η Hurriyet πλέον ανήκει σε όμιλο που ελέγχεται από το καθεστώς Ερντογάν.
Αναφέρει συγκεκριμένα πως «σε μια εβδομάδα θα ξέρουμε τα αποτελέσματα της «μεγαλύτερης δημοσκόπησης», όπως αποκαλώ εγώ προσωπικά τα αποτελέσματα των εκλογών. Τότε θα γνωρίζουμε εάν θα χρειαστεί ένας δεύτερος γύρος και θα αρχίσουμε να συζητάμε για πιθανές μελλοντικές πολιτικές συμμαχίες.
Αυτές οι εκλογές είναι αξιοσημείωτες επειδή η αντιπολίτευση είναι ζωντανή και ενεργή για πρώτη φορά σε μία δεκαετία. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι οι υποσχέσεις για ειρήνη και συμβιβασμό έχουν γίνει κτήμα πολλών ανθρώπων. Ο βασικός υποψήφιος της αντιπολίτευσης Μουχαρέμ Ιντζέ έχει στηλιτεύσει έννοιες όπως εκδίκηση και σύγκρουση προσπαθώντας να αγκαλιάσει όλους τους ψηφοφόρους - συμπεριλαμβανομένων των υποστηρικτών του κυβερνώντος κόμματος- και υπόσχεται εάν εκλεγεί να μην αναδημιουργήσει ένα «παλαιό καθεστώς».
Για μεγάλο χρονικό διάστημα πολιτικοί παρατηρητές υποστήριζαν ότι η στρατηγική της πόλωσης που ασκεί το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), είναι μια επιτυχημένη πολιτική τακτική. Για πρώτη φορά όμως φαίνεται ότι αυτή η στρατηγική δεν λειτουργεί και πάρα πολύ καλά. Κάποιοι πολιτικοί διαφωνούντες είναι πρόθυμοι να παίξουν το χαρτί της πόλωσης δίνοντας προτεραιότητα στην εχθρότητα προς τον Ερντογάν και το κόμμα του. Έχω την εντύπωση όμως ότι ο Ιντζέ είναι αρκετός έξυπνος ώστε να επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο, απευθυνόμενος σε εκείνους που έχουν κουραστεί πλέον από την πόλωση και τις συγκρούσεις. Προφανώς δεν γνωρίζουμε ακόμα το αποτέλεσμα, αλλά η στρατηγική έχει αποδειχθεί μέχρι στιγμής αρκετά επιτυχημένη.
Θα είναι πολύ ελπιδοφόρο για την πολιτική προοπτική της Τουρκίας εάν η πλειοψηφία - ή τουλάχιστον περισσότεροι άνθρωποι - που είναι ήδη κουρασμένοι από τόσων χρόνων πολιτικής αντιπαράθεσης - επιδιώξει περισσότερη ειρήνη και συναίνεση. Φυσικά, η μεγαλύτερη πρόκληση θα είναι να επιτευχθεί ένα είδος συμβιβασμού μεταξύ του τουρκικού εθνικισμού και των δικαιωμάτων των Κούρδων. Μέχρι στιγμής, το κυβερνών κόμμα φαίνεται να επιδιώκει την πολιτική επιτυχία απευθυνόμενο στον εθνικισμό, παρά το γεγονός ότι έχει χρειάζεται την υποστήριξη, τόσο των τούρκων εθνικιστών, όσο και των Κούρδων.
Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε πρόσφατα ότι δεν υπάρχει «κανένα κουρδικό ζήτημα» στην Τουρκία, αλλά οι Κούρδοι έχουν ένα «πρόβλημα με το PKK» Το AKP ισχυρίζεται ότι μόνο αυτό μπορεί να λύσει το ζήτημα πολεμώντας τους τρομοκράτες, βλέπε την πρόσφατη επιχείρηση στο Kandil που συνεχίζεται με επιτυχία. Την περασμένη εβδομάδα ο Ερντογάν ανακοίνωσε οτι θα εγκρίνει τη θανατική ποινή για τον υποψήφιο του φιλοκουρδικού HDP Σελαχατίν Ντεμιρτάς στις προεδρικές εκλογές, εάν το κοινοβούλιο λάβει μια τέτοια απόφαση, ζητώντας παράλληλα από το κόμμα του σε συνεδρίαση κεκλεισμένων των θυρών να ασκήσει περισσότερη πίεση στο HDP.
Δυστυχώς, την επόμενη ημέρα σκοτώθηκαν τρία άτομα και πολλά τραυματίστηκαν σε συμπλοκή μεταξύ μελών του κυβερνώντος κόμματος και υποστηρικτών του HDP στη νοτιοανατολική πόλη Σουρούτς, στα σύνορα με την Συρία. Το κυβερνών κόμμα κατηγόρησε υποστηρικτές του PKK για τις δολοφονίες, ενώ το HDP υποστήριξε οτι τα μέλη του κυβερνώντος κόμματος ξεκίνησαν τις συμπλοκές. Ευτυχώς για την ώρα το HDP έχει καταφέρει να μην εκμεταλλευτεί το τραγικό γεγονός και την γραμμή αυτή υποστηρίζει και το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP).
Παρ 'όλα αυτά, η εκλογική στρατηγική του AKP για το χειρισμό του εθνικισμού ενάντια στην αντιπολίτευση παρεμποδίζει το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα και τον υποψήφιό του για την προεδρία Μουχαρέμ Ιντζέ να επικεντρωθεί περισσότερο στο κουρδικό ζήτημα. Ο Ιντζέ έχει υποσχεθεί να λύσει το κουρδικό πρόβλημα εάν κερδίσει τις εκλογές. Ωστόσο αποφεύγει να μιλήσει με περισσότερες λεπτομέρειες για το ακανθώδες αυτό θέμα.
Εάν ο Ερντογάν κερδίσει τις εκλογές, η λύση στο πρόβλημα θα περιορισθεί στα όρια της πολιτικής ασφάλειας, καθώς το κυβερνών κόμμα δεν είναι μόνο σύμμαχος με το ακροδεξιό Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος (MHP) αλλά και με τα μέλη της αποκαλούμενης βαθιάς κατάστασης του 1990, οι οποίοι δεν πιστεύουν σε μια ειρηνική λύση».
