«Ο κύριος χρησιμοποιούσε τη συμπεριφορά του Cameron για να επιτεθεί στην γυναίκα του, αμφισβητώντας τις ικανότητές της ως μητέρα...»
Τι απαιτείται για την ανατροφή ευτυχισμένων παιδιών; Σίγουρα όχι τα χρήματα, επιμένει η γκουβερνάντα, Elena Mincheva. Η 35χρονη που έλκει την καταγωγή της από τη Ρωσία και ελπίζει στο μέλλον να αποκτήσει τα δικά της παιδιά, πέρασε ένα χρόνο φροντίζοντας τα παιδιά ενός αρκετά ευκατάστατου ζευγαριού. Η 35χρονη σύγχρονη Μέρι Πόπινς, αποφάσισε να καταγράψει τις εμπειρίες της σε ένα βιβλίο, το «Millionaire Nanny», αποκαλύπτοντας στη New York Post μερικές από αυτές.
«Η κυρία αρχίζει να ουρλιάζει, προειδοποιώντας με ότι δε΄χρησιμοποιώ το μυαλό μου' και απειλεί να με απολύσει. 'Δε δουλεύεις πια για εμάς', τσιρίζει. 'Είναι το σπίτι μου και δε σε αντέχω'. Ο σύζυγός της - που θα αποκαλώ ο κύριος- παρακολουθεί τη διαφωνία μας και μπαίνει κι αυτός στον καβγά: 'στην πραγματικότητα είναι δικό μου το σπίτι. Τι λες εκείνη να μείνει και να φύγεις εσύ;'. Αυτός ο τσακωμός, ήταν ένα ακόμη δράμα από τα πολλά που έζησα ως νταντά στο σπίτι των πολυεκατομμυριούχων, στη γειτονιά Gold Coast στο κέντρο του Σικάγο. Ως συνήθως, με χρησιμοποιούσαν ως πιόνι στην διαλυμένη σχέση τους.
Αυτό το συμπέρασμα προέκυψε σχεδόν ένα χρόνο μετά την αποδοχή της θέσης τον Απρίλιο του 2014, ενθουσιασμένη που θα εργαζόμουν δίπλα σε μια φαινομενικά "τέλεια" οικογένεια, με επικεφαλής έναν όμορφο επιχειρηματία και την πανέμορφη γυναίκα του που κάποτε υπήρξε μοντέλο. Μόλις είχα έρθει από τη Μόσχα στις ΗΠΑ και έψαχνα μια καλά αμειβόμενη δουλειά ως μπέιμπι σίτερ για να ικανοποιήσω την αγάπη μου για τα παιδιά. Η συγκεκριμένη οικογένεια, ζούσε σε ένα πανέμορφο αρχοντικό έξι υπνοδωματίων, όπου εγώ κοιμόμουν στο δωμάτιο που βρισκόταν στον κάτω όροφο, κοντά στο playroom. Ο μισθός μου, ήταν 150 δολάρια τη μέρα - δούλευα για 16 ώρες την ημέρα και ως οικότροφη μπορούσα να αποταμιεύσω πολλά χρήματα. Ήμουν αισιόδοξη ότι θα ήταν μακροχρόνια η συμφωνία μας, ότι θα μεγάλωνα τα παιδιά για αρκετά χρόνια όμως από την πρώτη κιόλας ημέρα, υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια.
Ένα από τα καθήκοντά μου ήταν και το φαγητό και έτσι ετοίμασα μια μακαρονάδα για τα παιδιά, Isabella, 8, Cameron, 7, και τον 4χρονο Jack (δεν είναι τα πραγματικά τους ονόματα). Η κυρία, μεταξύ 30 και 45 - προφανώς είχε υποβληθεί σε πλαστική χειρουργική-, μπήκε με φόρα στην τεράστια κουζίνα. 'Γιατί δεν τον τάισες;'΄, ρώτησε δείχνοντας τον Cameron που δεν είχε αγγίξει το πιάτο του. 'Δεν θα το φάει μόνος του'. Ένα 7χρονο που δεν μπορεί να φάει μόνο του... τι άλλο με περιμένει;', αναρωτήθηκα.
Καθώς κυλούσαν οι βδομάδες, μου φέρονταν περισσότερο σαν σκυλί παρά σαν τροφό. Ήμουν επί 16 ώρες στο πόδι. Καθάριζα, μαγείρευα, ψώνιζα, έκανα εξωτερικές δουλειές, έβαζα πλυντήριο... Δεν έκανα διαλείμματα και είχα ρεπό κάθε δεύτερη Κυριακή. Όσο για τα παιδιά, σπάνια περνούσαν χρόνο με τους γονείς τους που συνήθως ήταν τόσο απασχολημένοι που δεν τους έδιναν και ιδιαίτερη σημασία.
Ένα από τα καθήκοντά μου ήταν το πρωί των σαββατοκύριακων να κάθομαι στις σκάλες ώστε να αποτρέπω στον Jack να ενοχλήσει την κυρία και τον κύριο από το να μπει στην κρεβατοκάμαρά τους για να έχει μια αγκαλιά. Το παιδί έκλαιγε και ρωτούσε γιατί δεν το θέλει η μαμά του και εγώ έπρεπε να το καθησυχάσω λέγοντάς του ότι η μανούλα ήταν κουρασμένη...
Η λύση της κυρίας για τα πάντα, ήταν να παραγγέλνει πράγματα από το Amazon. Σχεδόν κάθε μέρα, έφταναν σπίτι παραγγελίες σε παιχνίδια αξίας 300 δολαρίων. Ο Cameron, ένα ευαίσθητο και συνεσταλμένο αγόρι, υπέφερε περισσότερο. Δυσκολευόταν με τα μαθήματα στο πανάκριβο σχολείο του και έλεγε πως τα τουβλάκια Lego ήταν οι μόνοι φίλοι του. Ένα από τα χειρότερα σκηνικά συνέβη τον Ιούλιο του 2014, στη κατασκήνωση που θα πήγαινε ο Cameron και η Isabella. Θα ερχόταν ένα πούλμαν να τους παραλάβει, αν και ο Cameron ένιωθε άνετα μόνο με τους γονείς του ή εμένα. Οι κύριοι όμως ήθελαν να κοινωνικοποιηθεί, οπότε εκείνη την ημέρα τον έβαλαν με το ζόρι στο λεωφορείο ενώ το παιδί έκλαιγε και ούρλιαζε. 'Δε θα το ξανακάνεις αυτό το ακούς; Πρέπει να σε δει γιατρός, είσαι τρελός!' του φώναζε η κυρία. 'Πρέπει να γίνεις φυσιολογικός όπως τα άλλα παιδάκια, είσαι άρρωστος' επαναλάμβανε καθώς εγώ κοιτούσα χωρίς να μπορώ να βοηθήσω.
Ο κύριος χρησιμοποιούσε τη συμπεριφορά του Cameron για να επιτεθεί στην γυναίκα του, αμφισβητώντας τις ικανότητές της ως μητέρα... Κατά τη διάρκεια ενός καυγά τους, ο Cameron είχε αγκαλιάσει τα πόδια της μαμάς του, εκλιπαρώντας την να μην τον αφήσει. Η γυναίκα, στράφηκε σε εμένα εκνευρισμένη και με διέταξε να τον πάρω. 'Είσαι η νταντά, αλλά μάλλον δεν ξέρεις τι να κάνεις μαζί του', είπε.
Έπειτα από 10 μήνες, ήξερα ότι έπρεπε να φύγω. Γιατί έμεινα τόσο πολύ; Γιατί λάτρευα κάθε στιγμή που περνούσα χρόνο με τα παιδιά. Ήταν αγγελούδια, ήταν σκοπός μου να τα κάνω να αισθανθούν αγάπη. Η κυρία μου απαγόρευσε να πω στα παιδιά ότι έφευγα, οπότε ένα πρωινό τον Ιανουάριο του 2015, τα άφησα στο σχολείο, επέστρεψα να πάρω τη βαλίτσα μου και έφυγα.
Αυτό που έμαθα από την εμπειρία μου είναι ότι κάθε παιδί έχει ανάγκη και του αξίζει η αγάπη και όχι υλικά πράγματα. Η αγάπη είναι απαραίτητη».
