Ο κύριος Βασίλης Δημητρίου είναι σήμερα 78 ετών. Και με κάποιον τρόπο τον ξέρετε λίγο - πολύ όλοι. Αν και όχι προσωπικά.
Σίγουρα κάποια στιγμή (ακόμη και οι νεότεροι) θα έχετε περάσει από κάποιο από τα κλασικά κεντρικά σινεμά της Αθήνας: π.χ. το "ΑΘΗΝΑΙΟΝ" και έχετε δει εκείνα τα κάπως βιντάζ πλέον κινηματογραφικά πόστερ που διαφημίζουν το έργο που παίζεται... απόψε.
Γιατί ο κ. Δημητρίου είναι ο τελευταίος ζωγράφος κινηματογραφικών αφισών στην Ελλάδα. Και ένας από τους ελάχιστους που υπάρχουν πια στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο.
Και οι New York Times του αφιέρωσαν ένα εκτενέστατο ρεπορτάζ στις σελίδες τους.
Κάποτε, η βιομηχανία του θεάματος δεν είχε πολλούς άλλους τρόπους διαφήμισης και η δουλειά των ανθρώπων σαν τον κ. Δημητρίου ήταν απολύτως απαραίτητη. Σήμερα οι αφίσες του θυμίζουν κάτι από βωβό κινηματογράφο και pin up girl σε πακέτο τσιγάρων.
Ο 78χρονος καλλιτέχνης πάσχει από Πάρκινσον που σχεδόν του έχει παραλύσει το αριστερό χέρι ("ενθύμιο" από τη νεαρή του ηλικία που ασχολούνταν με το μποξ). Ο ίδιος όμως λέει ότι θα σταματήσει να ζωγραφίζει μόνον όταν σταματήσει να αναπνέει.
"Η ζωγραφική είναι πάντα στο μυαλό μου" δηλώνει στο ρεπόρτερ των ΝΥΤ. "Όποτε τελειώνω ένα πόστερ και ανεβαίνει έξω από τον κινηματογράφο, είναι συναρπαστικό το συναίσθημα να ξέρεις ότι οι άνθρωποι θα το δουν και θα νιώσουν λίγη μαγεία".
Το πρόγραμμα του δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται 3-4 μέρες να τελειώσει ένα πόστερ και το ΑΘΗΝΑΙΟΝ -που τον έχει προσλάβει περισσότερο από 40 χρόνια πριν - του παραγγέλνει περίπου 2 αφίσες τη βδομάδα.
Ξεκίνησε να ζωγραφίζει στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ζωγραφική ήταν το καταφύγιο του από τη φρίκη του πολέμου.
Επιμένει ότι η ζωγραφική είναι η ζωή του. "Όσο μπορώ να το κάνω, θα το κάνω" λέει...
