Θα μπορούσαν άραγε τα λύματα των υπονόμων να παρέχουν νερό πιο «καθαρό» από αυτό που τρέχει από τις βρύσες των σπιτιών μας;
Το μέρος που μπορεί να «δώσει» απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι η μικρή αλλά άκρως αστικοποιημένη πόλη-κράτος της νοτιοανατολικής Ασίας: η Σιγκαπούρη.
Στη νησιωτική αυτή χώρα ζουν 5 εκατομμύρια άνθρωποι σε λιγότερα από 750.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης και, παρότι η Σιγκαπούρη φημίζεται για τη «δυνατή» της οικονομία, της λείπει ένα πολύ πολύτιμο αγαθό: το νερό.
Η ασφάλειατου νερού αποτελεί εδώ και καιρό εθνικήπροτεραιότηταστη Σιγκαπούρη, η οποία καλύπτει τις μισές της ανάγκες σε νερό με εισαγωγές από τη γειτονική Μαλαισία, γράφει η Meera Senthilingam για τη στήλη FutureCities του CNN.
«Προετοιμαζόμαστε για την ημέρα που δεν θα υπάρχει σε ισχύ καμία συμφωνία για το νερό και θα πρέπει να καλύψουμε τις ανάγκες μας» ανέφερε ο Διευθύνοντας ΣύμβουλοςτουΔιοικητικού Συμβουλίουτων αντίστοιχων ΔΕΚΟ της χώρας, ChewMenLeong.
Η συμφωνία που έχει συνάψει η χώρα με τη Μαλαισία πρόκειται να λήξει το 2061, οπότε μέχρι τότε υπάρχει αρκετός καιρός για να προετοιμαστεί κατάλληλα για το ενδεχόμενο αυτό, σημειώνει η αρθρογράφος.
Η στρατηγικήτης Σιγκαπούρηςγιατην «ενυδάτωση» του έθνους της βασίζεται σε τέσσερις πυλώνες: στις εισαγωγές, τις μονάδες αφαλάτωσης, την αποτελεσματικήαπορροήτωνόμβριων υδάτωνκαιτην ανακύκλωσητωναποβλήτων.
Το νερό της βροχής συλλέγεται μέσω ενός δικτύου αποχετεύσεων, καναλιών, ποταμών, ομβρίων υδάτων, λιμνών και δεξαμενών συλλογήςμεστόχονααναλογεί στα δύο-τρίτα των αναγκών τηςχώρας.
Ωστόσο, η «πραγματική» ελπίδα της χώρας έγκειταιστην τεχνολογίαμεμβρανώνγια τη διαχείρισητων λυμάτων, πουείναι γνωστή ως«NEWater» και η οποία δημιουργήθηκεαπό τις δημόσιεςεπιχειρήσεις κοινής ωφέλειαςτης χώρας.
Τα λύματα περνούν από μια σειράτεσσάρωνσταδίων,μέσα από διάφορα εμπόδια και μεμβράνες, όπου «απαλλάσσονται» απότα στερεά απόβλητα, τους μικροοργανισμούςκαι άλλες προσμείξεις, μεαποτέλεσμα να προκύπτειπόσιμονερόγιαχρήσηαπό τον άνθρωποκαι τις βιομηχανίες.
Μετά από μία δεκαετία, η τεχνολογία αυτή ανταποκρίνεται στο 30% των αναγκών της Σιγκαπούρης σε νερό, με τα σχέδια για το μέλλον να κάνουν λόγο για τριπλασιασμό του ποσοστού αυτού μέχρι το 2060.
