Στις 10 Οκτωβρίου 2003, οι άνθρωποι του Εθνικού Δρυμού της Κένυας παρατήρησαν ότι ένας θηλυκός ελέφαντας, η Έλενορ δεν αισθανόταν καλά. Η Έλενορ ήταν μεγάλη, οι μέρες που της απέμεναν όχι πολλές. Όταν κατέρρευσε, μια άλλη ελεφαντίνα, η Γκρέις, έμεινε πίσω να τη βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της. Δεν τα κατάφερε ποτέ, η Έλενορ ήταν πολύ αδύναμη, σε λίγες ώρες ξεψύχησε.
Η Γκρέις δεν έφυγε. Προς μεγάλη τους έκπληξη, οι εργαζόμενοι είδαν μια παρέλαση ελεφάντων να περνά από το σημείο που κείτονταν η Έλενορ, την άγγιζαν με τις προβοσκίδες και τα πόδια τους. Και αυτό συνεχίστηκε για πολλές μέρες. Πέντε κοπάδια, ακόμη και όσα δεν είχαν δει ποτέ την Έλενορ πέρασαν σε αυτή τη νεκρώσιμη... παρέλαση.
Και δεν είναι μόνον οι ελέφαντες που έχουν τέτοια τελετουργικά που ακολουθούν το θάνατο κάποιου μέλους του κοπαδιού τους. Πολλές φορές, έχουν καταγραφεί δελφίνια τα οποία μένουν για μέρες φυλάσσοντας τις σορούς νεκρών συντρόφων τους. Μάλιστα, αρκετές φορές, όταν επιστήμονες προσπάθησαν να πάρουν το νεκρό σώμα του δελφινιού για να το μελετήσουν, οι σύντροφοί τους, δεν τους άφησαν.
Οι θηλυκοί χιμπατζήδες, όταν χάνουν το μικρό τους συνηθίζουν να κουβαλούν στην αγκαλιά τους το νεκρό σώμα του μωρού ακόμη και για ολόκληρους μήνες. Μάλιστα το φροντίζουν και το καθαρίζουν, καθυστερώντας έτσι την αποσύνθεση του. Οι μητέρες - χιμπατζήδες σταματούν να κρατούν και να προσέχουν το νεκρό σώμα μόνον όταν η αποσύνθεση έχει προχωρήσει σε τέτοιο σημείο που να μην αναγνωρίζεται πλέον.
Σε μελέτη που δημοσιεύτηκε στο American Journal of Primatology και βασίστηκε μεταξύ άλλων στην παρατήρηση ενός θηλυκού χιμπατζή, της Μάσια, που έχασε το 4 μηνών μωρό της έδειξε ότι η συμπεριφορά αυτή έχει έναν "εκπαιδευτικό ρόλο": με αυτό τον τρόπο το είδος μαθαίνει για το θάνατο. Παρόμοιες συμπεριφορές υπάρχουν σε πολλά πιθηκοειδή όπως οι γορίλες, οι μπαμπουίνοι, οι λεμούριοι κ.ά.
Θα μπορούσαμε, άραγε, να υποθέσουμε ότι και τα ανθρώπινα τελετουργικά του θανάτου έχουν παρόμοιες λειτουργίες;
