Το όνομα του, Πάμπλο Πινέδα.
Ιδιότητα;
Ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με Σύνδρομο Down στην Ευρώπη.
Ο άνθρωπος, που κατάφερε να ξεπεράσει τα στεγανά της κοινωνικής απομόνωσης και να προχωρήσει αρκετά βήματα μπροστά. Όχι απλά ζώντας, αλλά αποτελώντας το παράδειγμα.
Τόσο για εκείνους, που παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες, όπως η δική του... αλλά και για εκείνους, οι οποίοι, κατά το κοινώς λεγόμενο, έχουν όλα τα απαραίτητα συστατικά από τη στιγμή της γέννησής τους για να παλέψουν επί ίσοις όροις.
Το news.gr συνάντησε τον Πάμπλο. Ο ίδιος βρέθηκε για λίγες ημέρες στη χώρα μας ως τιμώμενο πρόσωπο της ΜΚΟ “Κορυφογραμμή”, η οποία τον βράβευσε για τη θέληση και την ικανότητά του να αποτελεί πρότυπο.
Οι πρώτες του κουβέντες έχουν στο επίκεντρο τη λέξη "Ελλάδα". Επιλέγει να μιλήσει για τη χώρα, που γνώρισε στο λίγο διάστημα της παραμονής του...
“Η Ελλάδα είναι πολύ κοντά στην Ισπανία. Παρόμοια κουλτούρα. Θα μπορούσα να ζήσω εδώ, και αν εξαιρέσει κανείς τη γλώσσα, που είναι ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο, όλα τ' άλλα φαντάζουν στα μάτια μου ιδανικά εδώ”.
“Σαν επισκέπτης που βλέπει τα πράγματα ως εξωτερικός παρατηρητής, αυτό που παρατηρώ και συγκρίνω σε σχέση με την κατάσταση στην Ισπανία, είναι ότι δεν είστε τόσο καταθλιπτικοί, ούτε τόσο συντετριμμένοι με αυτά, που συμβαίνουν. Βλέπω ότι υπάρχει ζωή στο δρόμο, τα μαγαζιά είναι γεμάτα, ότι είστε πάρα πολύ χαρούμενοι άνθρωποι”.
“Αν συγκρίνω τη Μαδρίτη με την Αθήνα, η Μαδρίτη είναι πιο...πεθαμένη”.
Ο Πάμπλο φέρει το βάρος της ευθύνης. Εκείνου, που μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα. Σε εποχές, όπως αυτή που ζούμε, ένα παράδειγμα με όλη τη θετική σημασία της λέξης...
“Όλη η διαδικασία του να καταλήξω να γίνω ο πρώτος άνθρωπος με σύνδρομο dawn, που πήρε πτυχίο πανεπιστημίου, ξεκίνησε από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Πρώτα ήρθε το σχολείο, μετά ήρθε το δημοτικό, μετά ήρθε το γυμνάσιο και, στη συνέχεια, αφού είδα ότι μπορούσα, αποφάσισα να προσπαθήσω και στο πανεπιστήμιο”.
“Πάλεψα με τα εμπόδια”
“Πάλεψα με τα εμπόδια και ο άνθρωπος, στον οποίο οφείλω όλο αυτό και με βοήθησε, όντας δίπλα μου σε κάθε αναποδιά αλλά και κάθε βήμα, είναι ένας καθηγητής από τη Μάλαγα, ο Μιλέρο Λόπεζ. Υπήρξε υποστηρικτής μου από την παιδική μου ηλικία μέχρι και το πανεπιστήμιο”. Όπως λέει, ήταν ο πρώτος, που πίστεψε σ' εκείνον, στις δυνατότητές του και πάλεψε και μαζί για να αντιμετωπίσουν όλες τις προκαταλήψεις και τα εμπόδια, που έβαζαν μπροστά του οι άλλοι.
“Όλα ξεκίνησαν από τη στιγμή, που ακολούθησα ένα ερευνητικό πρόγραμμα, το οποίο απευθυνόταν σε άτομα με σύνδρομο dawn και αφορούσε την ένταξή τους στην κοινωνία μέχρι το πανεπιστήμιο και την επαγγελματική αποκατάσταση”.
Ο Πάμπλο, ο άνθρωπος που ήδη έχει στο ενεργητικό του το πτυχίο του δασκάλου και επέλεξε ως δεύτερο τομέα σπουδών την παιδοψυχολογία, ένιωσε πολύ έντονα τους άλλους να τον κοιτούν με...μισό μάτι.
“Αυτός, που έχει προκαταλήψεις, πάντα βάζει ένα όριο στον εαυτό του και δεν πάει παρακάτω, αποκτά κόμπλεξ που ίσως δεν θα έπρεπε να έχει”
“Νομίζω ότι η προκατάληψη είναι τεράστιο εμπόδιο για την εξέλιξη ενός ανθρώπου, κυρίως για τη διαδικασία μάθησης. Για να μπορέσει να ξεπεράσει και να γνωρίσει περισσότερα πράγματα. Μπορεί να αποτελέσει βασικό εμπόδιο στην εξέλιξη της προσωπικότητας. Αυτός, που έχει προκαταλήψεις, πάντα βάζει ένα όριο στον εαυτό του και δεν πάει παρακάτω, αποκτά κόμπλεξ, που ίσως δεν θα έπρεπε να έχει. Σίγουρα, την προκατάληψη την έχω αντιμετωπίσει κι εγώ !”.
Μιλάει για τη διαδρομή. Το ταξίδι έως ότου να φτάσει στον προορισμό. Για εκείνον, όπως λέει, ήταν ένα στοίχημα. Μία δέσμευση και μία υπόσχεση, που είχε δώσει στον εαυτό του να προχωρήσει. Μία μεγάλη ευθύνη προς όλη την κοινότητα των ανθρώπων με Σύνδρομο Down, αλλά και τους γονείς αυτών των παιδιών, που έχουν πιστέψει σ' εκείνον. “Προσπαθώ να τους αποδεικνύω πως, όταν θέλεις κάτι, μπορείς να το κάνεις”, λέει.
“Οι γονείς μου δεν ήταν δίπλα μου για να με υπερπροστατέψουν, αλλά γιατί πίστευαν στις δυνατότητές μου”
“Ο ρόλος της οικογένειας στη δική μου περίπτωση ήταν πάρα πολύ σημαντικός. Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου, αλλά όχι για να με υπερπροστατεύσουν και να με κλείσουν σε ένα κλουβί. Ήταν πάντα εκεί, γιατί πίστευαν πραγματικά σ' εμένα και τις δυνατότητές μου. Ήξεραν ότι είμαι ικανός για πολλά πράγματα και απαιτούσαν από εμένα από την παιδική μου ηλικία μέχρι και τώρα να κάνω συνεχώς πράγματα, κάτι που έπαιξε μεγάλο ρόλο και στην κοινωνικοποίησή μου και στην αυτοεκτίμησή μου”.
Θυμάται τα πρώτα του σχολικά βήματα και την πορεία μέχρι το Πανεπιστήμιο. Μια εμπειρία καταπληκτική, όπως την περιγράφει. “Τα παιδιά έτσι κι αλλιώς έχουν την τάση σε αυτή την ηλικία να μοιράζονται όλα τους τα πράγματα, και εμένα με αποδέχτηκαν, κάτι που είναι πολύ σημαντικό”, λέει, μιλώντας για το δημοτικό.
“Στη συνέχεια, στην εφηβεία, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Εκεί διαλέγεις. Τότε βίωσα και δύο καταστάσεις. Τόσο την αποδοχή, όσο και την απόρριψη. Στο πανεπιστήμιο, τα πράγματα είναι λίγο πιο απρόσωπα. Νιώθω λίγο πιο μόνος, λίγο ξένος από όλη την ομάδα. Δεν έχεις αυτή τη ζεστασιά, που ίσως ένιωσες σε πιο μικρή ηλικία”.
Στέκεται στα χρόνια εκείνα, που ένιωσε τη μεγαλύτερη μοναξιά, τότε που πήγε στο γυμνάσιο. “Εκεί, ένιωσα λίγο το συναίσθημα ότι τώρα είμαι μόνος μου, κάποιοι δεν με αποδέχονται'”, λέει ο Πάμπλο.
“Αν κλείσω τα μάτια, αυτό που ονειρεύομαι είναι να κάνω τη δική μου οικογένεια”
“Αν κλείσω τα μάτια και με ρωτήσεις τι είναι αυτό, που ονειρεύομαι, είναι να κάνω τη δική μου οικογένεια με το ταίρι μου. Τα παιδιά μου να μεγαλώσουν σε έναν καλύτερο κόσμο, που θα είναι όλοι ίσοι με όλους. Που θα μπορούν να παίζουν με όλους και να πάνε στο σχολείο χωρίς καμία διάκριση”, συνεχίζει την ονειροπόλησή του ο Πάμπλο.
Εξηγώντας το λόγο, που τον ώθησε να γίνει δάσκαλος και να συνεχίσει σπουδάζοντας παιδοψυχολογία, λέει : “Διάλεξα να ακολουθήσω παιδαγωγικές σπουδές, γιατί σίγουρα έχει να κάνει με το σύνδρομο που έχω εγώ. Στην Ισπανία, όμως, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι έτοιμο να δεχτεί ένα δάσκαλο με το σύνδρομο dawn. Έτσι, αποφάσισα να ασχοληθώ και με δεύτερο πτυχίο, να εξειδικευτώ. Θέλω να ευαισθητοποιήσω τα παιδιά και το περιβάλλον τους γύρω από αυτό το ζήτημα”.
Περιγράφοντας την κοινωνία στην Ισπανία με μία λέξη, ο Πάμπλο την περιγράφει ως πολυσυλλεκτική. "Πολλοί πολιτισμοί, πολλές γλώσσες, πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι”, λέει. “Ένα συνονθύλευμα διαφορετικών στοιχείων και κάθε κουλτούρας”.
“Καμία γυναίκα να μην σκεφτεί την εύκολη λύση της έκτρωσης, όταν δει ότι το παιδί της πάσχει από dawn”
Σχολιάζει, επίσης, όσους επιλέγουν να καταφύγουν στη λύση της έκτρωσης. Είτε πρόκειται για ζευγάρια με υγιή παιδιά, είτε για ζευγάρια, όπου διαγιγνώσκεται κάποια ασθένεια. Όπως λέει, είναι επιλογή του καθενός πως θα χειριστεί ένα τέτοιο ζήτημα και ο ίδιος δεν θέλει να την κρίνει.
“Δεν μου αρέσει να κρίνω καμία μητέρα. Αυτό, που θα μπορούσα να τους πω, είναι πως όταν γυναίκα πηγαίνει και κάνει το τεστ, όπου φαίνεται ότι το παιδί της πάσχει από Σύνδρομο Dοwn, να μη σκεφτεί την εύκολη λύση. Να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Σε αυτό, που μπορεί να γίνει αυτό το παιδί. Τις εμπειρίες, που μπορεί να ζήσει μαζί του. Όταν γεννήθηκα εγώ πριν από 40 χρόνια, δεν υπήρχε αυτό το τεστ. Μετά από τρία παιδιά, ήρθα εγώ στον κόσμο κι εκείνη έχει τώρα την ευκαιρία να ταξιδέψει μαζί μου σε όλο τον κόσμο. Έχει ζήσει τόσα πράγματα μαζί μου”.
Ο Πάμπλο με τη μητέρα του
Για να ζήσει αυτό, που ζει εκείνος τώρα, δεν υπάρχει συνταγή, όπως τονίζει ο Πάμπλο. “Η εκπαίδευση σε κάθε περίπτωση είναι πολύ σημαντική. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα συστατικά επιτυχίας. Αν νομίζετε ότι όλα τα άτομα με σύνδρομο dawn είναι ίδια, κάνετε λάθος. Ο καθένας έχει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα. Αρκεί οι γονείς να δώσουν κίνητρα στα παιδιά τους και να τα αφήσουν ελεύθερα να κάνουν αυτό που θέλουν, ακολουθώντας τη διαίσθησή τους”.
"Το Σύνδρομο Dοwn είναι μια παθιασμένη πρόκληση, την οποία πρέπει τόσο οι ίδιοι οι γονείς, όσο και τα παιδιά καλούνται διαρκώς να ξεπερνούν και ανταποκρίνονται”, προσθέτει.
Ταξινομώντας τις τρεις λέξεις "αγάπη, καριέρα, υγεία" και λίγο πριν μας αποχαιρετήσει, ο Πάμπλο απαντάει ότι η αγάπη είναι η αποδοχή των άλλων όπως ακριβώς είναι, και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Στη λέξη καριέρα τοποθετεί το μέσο ευημερίας του καθενός από εμάς. “Με μία λέξη, ένας λόγος να έχει κανείς φιλοδοξίες”.
Για εκείνον, ο πιο σημαντικός παράγοντας, όμως, είναι η υγεία. Το συστατικό, που ορίζει και καθορίζει όλη τη ροή της ανθρώπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας. Τα τρία συστατικά, που κάνουν τη ζωή του Πάμπλο, αλλά και όλων μας, μια ξεχωριστή περιπλάνηση γεμάτη συναισθήματα και εμπειρίες. Άλλοτε δυσάρεστες και άλλοτε όχι. Όλα εκείνα, που όταν γίνεται ο λογαριασμός, δίνουν το άθροισμα της λέξης ζωή...
