Τα σχολεία έκλεισαν για τις καλοκαιρινές διακοπές και τα παιδιά είναι έτοιμα να ξεχυθούν στο παιχνίδι, προσπαθώντας να αναπληρώσουν το χαμένο χρόνο. Ωστόσο, μια νέα έρευνα από έναν ορθοπεδικό στο Σικάγο που ειδικεύεται στα παιδιά απέδειξε ότι η προτίμηση των παιδιών σε ένα και μόνο άθλημα δεν έχει καλά αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα, η εξάσκηση σε ένα μόνο αγώνισμα οδηγεί τα παιδιά σε τραυματισμούς, ενώ μπορεί να τα κάνει να γίνουν επαγγελματίες αθλητές χωρίς να το έχουν επιλέξει συνειδητά.
"Υπάρχει μεγάλη παρανόηση για το τι χρειάζεται προκειμένου να πετύχει κανείς στα αθλήματα", λέει ο Neeru Jayanthi, ένας αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα "Οικογενειακής Υγείας και Ορθοπεδικής Χειρουργικής και Επανένταξης" στο Πανεπιστήμιο Loyola στο Σικάγο.
Η έρευνα του Jayanthi περιελάμβανε τη μελέτη 1.200 αθλητών από 8 έως 18 ετών και απέδειξε ότι εκείνοι που είχαν ειδικευθεί σε ένα αγώνισμα και προπονούνταν έντονα είχαν σημαντικά μεγαλύτερο κίνδυνο καταγμάτων κόπωσης (stress fractures). Παιδιά που έπαιζαν ένα άθλημα για ώρες περισσότερες από την ηλικία τους, δηλαδή ένα παιδί 10 χρονών έπαιζε 11ώρες, είχαν 70% περισσότερες πιθανότητες να πάθουν κακώσεις από καταπόνηση.
Ο Jayanthi και οι συνάδελφοί του στο Πανεπιστήμιο Loyola και στο Lurie Children's Hospital του Σικάγου μελέτησαν 1.206 νεαρούς αθλητές. Αναφέρθηκαν 859 τραυματισμοί συνολικά, συμπεριλαμβανομένων 564 περιστατικών κακώσεων από καταπόνηση.
Οι κακώσεις καταπόνησης περιελάμβαναν 139 σοβαρούς τραυματισμούς, όπως κατάγματα κόπωσης στην πλάτη ή στα άκρα, τραυματισμοί στους αγκώνες και κακώσεις στους χόνδρους και στα οστά. Τέτοιοι σοβαροί τραυματισμοί μπορεί να αναγκάσουν τους νεαρούς αθλητές να απέχουν από τον αθλητισμό από ένα έως έξι μήνες ή και περισσότερο.
Ο Jayanthi συμφωνεί ότι η κοινή λογική υπαγορεύει ότι η τόσο έντονη άσκηση δεν είναι καλή. Ωστόσο, εκείνος θέλησε να αναπτύξει κάποιες ειδικές συστάσεις παρά να δώσει μερικές γενικές συμβουλές.
Γι’ αυτό, προτείνει:
Μην αφήνετε ένα παιδί να προπονείται για ένα άθλημα παραπάνω ώρες από όσα είναι τα χρόνια της ηλικίας του.
Μην ξοδεύετε παραπάνω από το διπλάσιο χρόνο παίζοντας ένα οργανωμένο άθλημα από όσο χρόνο θα περνούσατε στο γυμναστήριο ή σε ένα παιχνίδι με φίλους.
Μην ειδικεύεστε σε ένα άθλημα προτού επέλθουν τα ώριμα χρόνια της εφηβείας.
Κάντε ένα διάλειμμα από την έντονη προπόνηση για ένα ως τρεις μήνες το χρόνο.
Ξεκουραστείτε τουλάχιστον μια μέρα την εβδομάδα.
Ο Jayanthi ισχυρίζεται ότι έχει δει περιστατικά κακώσεων από καταπόνηση τόσο από ατομικά αθλήματα (στίβο, τένις, κολύμβηση, χορό) όσο και από ομαδικά (ποδόσφαιρο, μπάσκετ).
"Είναι πολύ καλό να βάζουμε τα παιδιά από νωρίς στον αθλητισμό", λέει.
"Τα παιδιά μπορούν να μάθουν και να αναπτύξουν τις αθλητικές τους ικανότητες. Το πρόβλημα είναι η πρώιμη εξειδίκευση". Ο Jayanthi και οι συνάδελφοί του παρουσίασαν τα αποτελέσματα της έρευνάς τους στο American Medical Society, ενώ μια παρόμοια έρευνα του UCLA μελέτησε το αθλητικό ιστορικό 300 αθλητών σε 220 πανεπιστημιακές αθλητικές ομάδες.
Η μελέτη έδειξε ότι οι καλύτεροι αθλητές είχαν δυο κοινά στοιχεία: ποικιλία στο αθλητικό ιστορικό τους μέχρι αρκετά αργά στη νεαρή τους ηλικία και γονείς που ήταν επίσης ανταγωνιστικοί αθλητές.
"Χρειάζεται να εξασκείται κανείς, χρειάζεται να συμμετέχει σε αθλήματα συνεχόμενα", λέει ο John Di Fiori, επικεφαλής της αθλητιατρικής στο UCLA School of Medicine και θεραπευτής της ομάδας στο τμήμα της γυμναστικής του πανεπιστημίου. "Ωστόσο, η ξεκούραση είναι σημαντική και εξίσου σημαντικές είναι και οι φυσικές ικανότητες. Αυτή είναι και η όλη ιδέα γύρω από τη διαφοροποίηση στον αθλητισμό".
